Από τους αξιολογότερους πεζογράφους της Γενιάς του ’30. Το πραγματικό του όνομα ήταν Δημήτρης Ροδόπουλος. Εμπνεύσθηκε το λογοτεχνικό του ψευδώνυμο από το δέντρο καραγάτσι (δεντοφτελιά) κάτω από το οποίο διάβαζε στην αυλή της εκκλησίας όταν βρισκόταν στο εξοχικό του στη Ραψάνη. Το γράμμα Μ. του μικρού ονόματος προέρχεται από το «Μίτια» (Δημήτρης στα ρωσικά) που τον φώναζαν οι φίλοι του λόγω της αδυναμίας του στον Ντοστογιέφκσι και δη στους αδελφούς Καραμαζόφ.
Έγραψε περίπου 25 συνολικά βιβλία [Ο συνταγματάρχης Λιάπκιν, Γιούγκερμαν, Χίμαιρα, Το χαμένο νησί, Νυχτερινή ιστορία, Ο Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου, Τα στερνά του Μίχαλου, Η μεγάλη λιτανεία (πρώτο κρατικό βραβείο διηγήματος 1956), Ο κίτρινος φάκελος, Σέργιος και Βάκχος, Το 10που παρέμεινε λειψό κ.ά.). Μαζί με τους Ηλία Βενέζη, Στράτη Μυριβήλη και Άγγελο Τερζάκη συνέγραψε το 1958 εκ περιτροπής σε συνέχειες στην εφημερίδα «Ακρόπολις» μυθιστόρημα το οποίο αργότερα κυκλοφόρησε αυτοτελώς με τον τίτλο «Το μυθιστόρημα των τεσσάρων».
«Ο καλός λογοτέχνης μας παρουσιάζει όπως θέλουμε να είμαστε. Εκείνος που τολμάει να μας παρουσιάζει όπως είμαστε είναι κακός λογοτέχνης. Ιδού λοιπόν, αγαπητοί μου, γιατί είμαι ένας κακός λογοτέχνης.»
Παραμένοντας σταθερός στην κλασική, παραδοσιακή φόρμα της πεζογραφίας, υπήρξε ευρηματικός και άκρως ευφάνταστος, με ένα βαθύ αίσθημα του φυσικού περιβάλλοντος και των λεπτομερειών, ενώ το σύνολο των ηρώων του διακρίνεται για την τραγική στο βάθος σύλληψη του ανθρώπινου πεπρωμένου.
Σε δικό του σενάριο στηρίζεται η κινηματογραφική ταινία «Καταδρομή» (1946), διασκεύασε την Κάρμεν, έγραψε ένα θεατρικό έργο (Μπαρ Ελδοράδο), ενώ έχει γράψει επίσης ποιήματα και βιβλιοκρισίες.
Το έργο του χαρακτηρίζεται από πολλά θετικά αλλά και αρνητικά στοιχεία, τα οποία γενικώς τον καθιστούν ως έναν από τους πιο ενδιαφέροντες συγγραφείς της γενιάς του και, σίγουρα, τον πιο αναγνώσιμο μυθιστοριογράφο των τελευταίων χρόνων.
Comments