Το όνομα της νήσου Λευκάδας προήλθε από το όνομα «Λευκάς πέτρα» ή «Λευκάς άκρα», αρχαιότερη ονομασία του σημερινού Λευκάτα, νοτιότερου ακρωτηρίου του νησιού. Από τα λευκά και άγρια βράχια του ακρωτηρίου, όπου ο μύθος θέλει την ποιήτρια Σαπφώ να δίνει τέλος στη ζωή της από έρωτα, πήρε το όνομα πρώτα η πόλη, που ίδρυσαν οι Κορίνθιοι στη Λευκάδα, και κατόπιν όλο το νησί της Λευκάδας. Κατά το γεωγράφο Στράβωνα μετονόμασαν Λευκάδα την αρχαία πόλη Νήρικο, πρωτεύουσα του νησιού.
Νησί των ποιητών και όχι μόνο. Για να είμαστε πιο ακριβείς, πρόκειται για το νησί της τέχνης, των χρωμάτων και του έρωτα. Στολισμένη με τα «πριγκιποννήσια» της (Μεγανήσι, Σκορπιός, Καστός κ.ά.) και τις χρυσαφένιες μαγευτικές αμμουδιές προσελκύει χιλιάδες τουρίστες κάθε χρόνο. Εκτός από τουριστικό θέρετρο όμως, αποτελεί τη γενέτειρα σπουδαίων ανθρώπων που με την καλλιτεχνική τους αύρα συνεισέφεραν στην ελληνική λογοτεχνία και πολιτισμό.
Στην είσοδο της πόλης βρίσκεται το «Μποσκέτο», όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι. Πρόκειται για το φημισμένο πάρκο των ποιητών, όπου φιλοξενούνται οι προτομές των σπουδαίων προσωπικοτήτων της Λευκάδας, όπως του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη(1824-1879), του Άγγελου Σικελιανού (1884-1952), του Λευκάδιου Χερν (1850-1904), του Δημήτριου Γολέμη (1879-1930) κ.ά. .
Η πολιτισμική/ιστορική της πορεία άλλωστε, ξεκίνησε από παλιά. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ταυτίζουν την Λευκάδα με την Ιθάκη του Οδυσσέα, κι ανάμεσά τους ο Γερμανός αρχαιολόγος Wilhelm Dörpfeld που έφερε στο φως κυκλικά οικοδομήματα απ’ την πρώιμη εποχή του χαλκού.
Το ενετικό κάστρο της Αγίας Μαύρας, που αποτελεί πρότυπο οχυρωματικής τέχνης, το πλούσιο σε εκθέματα αρχαιολογικό μουσείο στο κέντρο της πόλης, το ακρωτήριο Λευκάτα, η Μαρίνα Λευκάδας, οι τέσσερις ανεμόμυλοι στην παραλία της Γύρας, καθώς και η γεμάτη βενετσιάνικες επιρροές ξύλινη γέφυρα των στεναγμών, κτισμένη πάνω απ’ το κανάλι, μας δίνουν να καταλάβουμε πώς ο Άγγελος Σικελιανός εμπνεύστηκε τους παρακάτω στίχους:
Nησί, αβασίλευτη στο πέλαο δόξα, ω ριζωμένο στο πολύβοο διάστημα, και στου Oμήρου το στίχο λουσμένο, βυθισμένο στον ύμνο! Δάσο όλο δρυ στην κορφή σου, σιδερόχορδη ανάβρα που αχνίσαν τα σπλάχνα μου απάνω ολοκαύτωμα θείο, και η άκρη σου τρέμει σα φύλλο, μέσα βροντάει ο Λευκάτας, μαζώνεται η μπόρα, ξεσπάει μες στο θείον ελαιώνα, τρικυμίζει το πέλαο, νησί μου·
Άγγελου Σικελιανού, «O Βαθύς Λόγος», Αλαφροΐσκιωτος (απόσπασμα)
Όταν συνδυάζεται τόσο άψογα, η άγρια ομορφιά της φύσης με τα σμαραγδένια νερά, που περιβρέχουν το νησί, τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει κανείς; Κι όμως το πνεύμα των Λευκαδιτών παραμένει ανήσυχο! Όντας περήφανοι για την πολιτιστική κληρονομιά που τους άφησαν ο Χερν, ο Σικελιανός και οι λοιποί προαναφερθέντες, νιώθουν την ανάγκη να συνεχίσουν να προσφέρουν στον πολιτισμό.
Η Φιλαρμονική Εταιρεία Λευκάδος (ΦΕΛ), που αποτελεί το δεύτερο αρχαιότερο μουσικό σωματείο στην Ελλάδα (ιδρύθηκε το 1850), έχει προσφέρει μεγάλο έργο κατά το παρελθόν και συνεχίζει, και σήμερα, να συνδράμει στην πολιτιστική κληρονομιά του τόπου. Μάλιστα, κάθε καλοκαίρι, λαμβάνει χώρα το Φεστιβάλ χορού και μουσικής (Διεθνές Φεστιβάλ Φολκλόρ) απ' το 1962 μέχρι και σήμερα, με την συμμετοχή καλλιτεχνών απ' όλο τον κόσμο. Φαντασμαγορικές φορεσιές που αντανακλούν τα ήθη και τα έθιμα λαών απ’ την άκρη του κόσμου φωτίζουν όλο το νησί. Σημαντικές είναι και οι Γιορτές Λόγου και Τέχνης που πρωτοδιοργανώθηκαν το 1955 και αποτελούν έναν απ' τους παλαιότερους πολιτισμικούς θεσμούς στον ελλαδικό χώρο. Οι περισσότεροι επισκέπτες, μπορούν τους καλοκαιρινούς μήνες να απολαύσουν και την περίφημη «βαρκαρόλα», κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι στη γέφυρα των στεναγμών.
Κλείνοντας αυτό το άρθρο, θα ήθελα να αναφέρω πως η Λευκάδα, όπως και πολλοί άλλοι τόποι της Ελλάδας, αποτελεί λαμπρό παράδειγμα διατήρησης της πολιτισμικής της κληρονομιάς αλλά και ανάδειξής της σε ανθρώπους απ’ την άκρη του κόσμου, που την επισκέπτονται. Ας δούμε, όλοι λοιπόν τον «θησαυρό» που «κρύβεται» στον τόπο μας, τους ανθρώπους που τον διαμόρφωσαν, τα ήθη και έθιμά του και ας τον αναδείξουμε. Ας συνεχίσουμε την ιστορία μας.
コメント